Ernst van Straten
Ernst van Straten, zoon van Levie van Straten en Erna Alida Anna Adriana van Roosendaal, is geboren op 19-9-1918 in Rotterdam. Hij is het enige kind uit dit gezin. Hij is 1,81m lang. Hij is erg licht van gewicht: 54 kg. Op 10-12-2006 overleed hij in Den Haag. Nadat hij een week lang vrijwel al z'n eten, drinken en medicijnen had geweigerd gaf hij de pijp aan Maarten.

Hij is afgekeurd voor de militaire dienstplicht, omdat hij te dun was. Hij is ooit eens naar de huisarts geweest, omdat hij zelf ook vond dat hij te licht was. De arts schreef hem een dieet voor met onder andere bier. Het gevolg was echter dat hij diarree kreeg en een paar kilo afviel. Een nieuwe poging heeft hij nooit gewaagd.

Z'n moeder overleed op 16-2-1975 aan een bloeding aan de buikslagader.

Woonplaatsen
Hij heeft heel kort in Amsterdam gewoond. Daarna is hij teruggekeerd naar Rotterdam. Later is hij verhuisd met z'n ouders naar Den Haag.

Studie / Muziek
Ernst heeft een studie journalistiek voor de muziek gevolgd. Later heeft hij het conservatorium doorlopen. Hij moest in verband met de oorlog deze studie onderbreken. Na de oorlog heeft hij deze studie weer opgepakt. Hij speelde gitaar, slagwerk, bas en piano en kon aardig zingen. Zijn aandacht ging uit naar onder andere klassiek, chansons en populaire Engelse en Amerikaanse liedjes. Z'n favoriete klassieke zangeressen waren Kathleen Ferrier en Gré Brouwenstein.
Hij heeft gespeeld in diverse orkesten waaronder het Rotterdams Philharmonisch Orkest en het Residentie Orkest. Ooit sloeg hij bij een repetitie van de Boléro één maat door aan het einde. Dat leverde hem het ijzige commentaar op van de dirigent: Mijnheer van Straten wij zijn al klaar.
Door de oorlog was er geen droog brood te verdienen in de muziek en werkte hij veel in begeleidende orkestjes bij onder andere Willy Alberti. Maar ook in diverse (nacht)clubs. En bij de Wiener Eisrevue waar ze op een plankier op het ijs in een ijzige Houtrusthal zich warm moesten houden met lange onderbroeken en kranten onder hun kleren. En ook bij de revue van Snip en Snap en de magiër Kalanag. Ernst heeft nooit begrepen hoe Kalanag een auto kon laten verdwijnen van het toneel, terwijl hij er met z'n neus bijna bovenop zat.

Toen hij met pensioen was heeft hij een opleiding voor bridgeleraar gevolgd en gehaald samen met een vriend. Hij heeft zelfs nog een gevorderde opleiding gevolgd. Om die te halen had hij een herkansing nodig.

Bridge
Ernst heeft jaren lang bridge gespeeld. Voor z'n tweede huwelijk en na z'n pensioen. Zo heeft hij een keer met Omar Sharif mogen spelen. Omar vroeg hem toen waarom hij niet voor geld speelde. Maar daar wou Ernst zich niet aan wagen.

Bridge heeft hem echter ook minder goede momenten opgeleverd. In de periode na z'n pensioen gaf hij les. In z'n slaap was toen een wanhoopskreet te horen: 'Nee, niet die kaart!' En ook de bridgewedstrijd beleefde hij opnieuw in z'n slaap: 'Blauw, groen wisselen!'

Loopbaan
Ernst heeft voor meerdere kranten muziekoptredens verslagen. Vanaf 1958 trok hij met een jazzband door heel Nederland met uitzondering van Zeeland. Ernst is uiteindelijk de muziek uit gegaan, omdat er geen droog brood mee was te verdienen. Hij is vervolgens gaan werken voor Bank Mees en Zoonen, wat later in z'n carrière Bank Mees en Hoopen werd. Hij werkte op de afdeling Archief, waar hij later chef van werd. Zijn collega's dachten heel verschillend over hem. De één zei liever niets over hem en de ander liep met hem weg, omdat hij ieder dossier terug wist te vinden. Die mensen vroegen zich af wat voor systeem hij had. Hij liep nog wel eens met een dossier onder zijn arm door de gangen om belangrijk gevonden te worden. Hij dacht dat niemand dat wist, maar ondertussen werd hier wel over geroddeld.
Toen Bank Mees en Hoopen de archiefafdeling ging verhuizen naar Rotterdam heeft Ernst gebruik gemaakt van de toen nog kersverse VUT regeling en is op 62 jarige leeftijd gestopt met werken.

De Tweede Wereldoorlog
In de Tweede Wereldoorlog heeft hij een Jodenster gedragen, hoewel hij eigenlijk niet eens Joods is. Z'n moeder is namelijk niet Joods. Op een gegeven dag ging hij huiswaarts en voelde dat er iets niet klopte. Thuis aangekomen bleek dat z'n vader opgepakt was door de Duitsers. Hij is daarna ondergedoken in het electriciteitshuisje bij hem in het parkje tegenover het huis waar hij lang heeft gewoond: de abrikozenstraat 111.

Opvoeding
Z'n moeder had weinig interesse voor hem. Hij woonde bij haar, haar moeder en haar zus. Hij werd echter opgevoed door de laatste twee. Zij had het te druk met haar homofiele vrienden. Toen Ernst's tweede vrouw erbij kwam, maakte z'n moeder plaats en ging in een pension wonen.

Huwelijken
Ernst is twee keer getrouwd geweest. In december 1945 trouwde hij met Els Immink. Z'n eerste vrouw zat op hetzelfde onderduikadres als Ernst. Uit het eerste huwelijk kwamen twee kinderen. Eerst zijn zoon Wernard en later zijn dochter Judith.
In zijn eerste huwelijk hadden ze veel schulden bij postorderbedrijven. Hij vluchtte toen als berooid man naar Parijs en heeft daar enkele maanden als klosjaar geleefd. Z'n vrouw vroeg de echtscheiding aan, maar wou dit later terugdraaien. Toen wou Ernst echter niet meer en is de scheiding er op 22-3-1962 door gekomen.
De tweede keer trouwde hij met Sonja Barbara Dietz op 15-10-1964. Hij kende Sonja van het werk bij Bank Mees & Zoonen. Op 17-9-1966 werd hun zoon Paul geboren. Een spannende tijd brak aan. Ze hadden namelijk twee banen en het geld dat ze daarvoor kregen ging schoon op. Na de geboorte van Paul is Sonja gestopt met werken en dus rees de vraag hoe ze rond moesten komen van één salaris minder en een mond meer. Sonja wist echter zo zuinig met het geld om te gaan, dat er zelfs nog gespaard werd.
Wernard heeft Paul vlak na de geboorte nog gezien. Niet lang daarna vertrok hij naar Duitsland om daar te gaan wonen en werken in de horeca. Dit alles tegen de zin van Ernst, die niet begreep dat Wernard als Joodse afstammeling in Duitsland ging wonen.
Ernst's moeder vond het maar vreemd dat er kinderen kwamen. "Wat moet je daar nu mee", was haar commentaar. Na het derde kind vond ook de huisarts het welletjes. Als het aan Ernst lag werd het een hok vol.

Gezondheid
Ernst heeft een groot deel van z'n leven gerookt. Toen Sonja weer met roken begon heeft hij haar uitgemaakt voor zwakkeling, maar zelf is het hem nooit gelukt, al zei hij menig keer van wel. Door het roken heeft hij eens een klaplong gehad. Hij is toen met de ambulance naar het ziekenhuis Leyenburg gebracht. Na z'n ontslag uit het ziekenhuis beweerde hij z'n les geleerd te hebben en gestopt te zijn met roken. Toen Sonja dat eens de buurvrouw vertelde, kreeg ze te horen dat Ernst er als een schoorsteen uitzag op het moment dat hij de hond uit liet. Ook het roken bij het bridgen probeerde hij te verdoezelen met een sterk ruikend snoepje. Daar hij echter nooit snoepte had men hem direct door.